KAF SURESİ 16

Arapça Metin
Detaylı İnceleme Yeni
وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْاِنْسَانَ وَنَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِه۪ نَفْسُهُۚ وَنَحْنُ اَقْرَبُ اِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَر۪يدِ

Türkçe Transcript (*)
Ve lekad ḣaleknâ-l-insâne ve na’lemu mâ tuvesvisu bihi nefsuh(u)(s) ve nahnu akrabu ileyhi min habli-lverîd(i)

Abdulbaki Gölpınarlı Meali
Ve andolsun ki biz insanı yarattık ve nefsi, onu ne gibi vesveselere düşürür, biliriz ve biz, ona, şah damarından daha yakınız.

Düzenleyen osmanziya - 11-Haziran-2025 Saat 12:44

Unlu bir Hoca demiş.. bir delille kırk âlimi ikna ettim.. kırk delile bir cahili inandiramadim. Bu muhatabin arayis ve anlayiş bariyerleri bulundugunu gösterir. Ustelik sas âlim olabilir ancak ilmiyle âmil degilse irfan kapılari açilmamiş demektir. Kapali dava ondan daha açik bir delil ile insani ikna eder. Konuya ilişkin bir kac delil daha eklendiginde ikna edilen konu daha açik ve secik hale getirilerek isbat edilerek dava aydinlanmiş olacaktir. Burada ilginç nokta bu açiklanacak konuyu ve aydinlacak davayi.. muhatab ariyor ve istiyor mu ? Bu husus dogrudan anlaşilmaz. Mutekellim yeri ve durumuna bakarak degerlendirmelidir.. diye duşunuyorum

Dt KENAN Güloğlu yazda Face de AYDINLANMA YOLCULARINDA PAYLAŞILDI:
Devlet, Suç ve Tragedya
İran-İsrail Savaşı
Gücün tekeline sahip olan devlet, varlık sahnesine çıktığı ilk andan itibaren ahlaki değil stratejik bir varlıktır. Devlet, insanın içindeki merhamet, adalet ve vicdan gibi değerlere yer vermeyen, onları ancak bir "kamu düzeni" aracına dönüştürerek işlevselleştiren bir organizmadır. Bu yüzden savaş, devletin dilidir; çünkü varlık nedeni güvenliktir ve güvenlik, sınırların ötesinde potansiyel tehlikelerin sürekli bastırılmasını gerektirir. Bu bastırma eylemi ise çoğu zaman sivillerin, çocukların, yaşlıların ve masumların ölümüyle sonuçlanır.
Bugün İsrail ile İran arasında giderek kızışan savaşta da bu çıplak gerçek tekrar gün yüzüne çıkıyor. İsrail'in üstün askeri teknolojisi, istihbarat gücü ve küresel bağlantıları sayesinde sahada İran'ı alt edeceği neredeyse kesindir. Ancak burada mesele, askeri zaferin kime ait olacağı değil, bu zaferin hangi bedellerle, hangi suçlar üzerinden kazanıldığıdır. İsrail geçmişte ve bugün, orantısız güç kullanarak sivilleri hedef almış, savaş hukukunu ihlal eden yöntemlere başvurmuştur. Bu bir tercihten çok, devletin çıplak güce dayalı varoluş biçiminin sonucudur.
İran ise şimdilik bu ölçekte bir güce sahip değildir. Ancak tarihin karanlık aynasında defalarca gördüğümüz gibi, büyük güce ulaşan her devlet, benzer suçlara yönelme eğilimindedir. Çünkü devlet var olmak için yalnızca halkını değil, düşmanını da kontrol altında tutmak ister. Ve bu kontrol, eğer güce dönüşmüşse, merhametin değil hesapçılığın alanıdır. Devletler suç işler çünkü suç, onları var eden sistemin parçasıdır. Suç, bir istisna değil; zorunluluktur. Bu anlamda devletin suçu, bireysel sadizmin ya da cinnetin sonucu değil; ontolojik bir zorunluluktur.
İşte bu noktada insanın iç sesi —vicdan— çatlamaya başlar. Ahlak, devletin diline sığmaz. Çünkü devlet hesap yapar, vicdan ise hisseder. Devlet sınır çizer, vicdan ise sınırları aşar. Devlet “gerekli kayıplar”dan söz ederken, vicdan tek bir çocuğun gözyaşını bile “gereksiz bir felaket” olarak hisseder.
Peki ama çözüm nedir? İnsanlar topluca ahlaklı hale gelip ahlaklı bir devlet kurabilirler mi? Bu soruya umutla “evet” demek isteriz ama doğanın ve tarihin trajik yapısı bizi geri çeker. Doğada kaynaklar sınırlıdır, arzular sınırsız. Bu çatışma, ister bireysel düzeyde olsun ister devletler arası, bir mücadeleye, çoğu zaman savaşa dönüşür. Evet, insanlar eşit ve adil bir bölüşüm düzeni kurabilirlerdi, ama bunun için hem arzularından hem korkularından vazgeçmeleri gerekir. Ve bu, insan doğasının şu anki haline aykırı görünmektedir.
Yani doğa bir cennet değil, bir sınavdır. Bu sınavda bazıları geçer, bazıları kalır. Ama topluca geçmek için, sadece sistemleri değil, insanın içini de dönüştürmek gerekir. Ahlakın sadece bireysel bir iç ses değil, toplumsal bir örgütlenme biçimi haline gelmesi gerekir. Ancak bu tür bir dönüşüm, ancak çok uzun bir kültürel evrimle, belki de yüzlerce kuşak boyunca sürecek bir merhamet eğitimiyle mümkün olabilir.
İsrail ve İran savaşında vicdanı temsil eden şey, ne generallerin sözleri ne de politikacıların stratejileridir. Vicdan, savaş meydanında ölen çocukların susmuş gözlerinde, annelerin yitirdiği evlatlarında ve bu adaletsizliğe tanık olan sessiz tanıkların uykusuz gecelerindedir. Devlet bu gözyaşlarını görmez. Çünkü devlet bakmaz, hesap yapar.
Belki de ilk adım, bu gözyaşlarına bakmayı öğrenmekle başlar. Devletin göremediği o yerden, yani insanın içinden, yepyeni bir varoluş biçimi doğabilir.
Ve belki o zaman, bölüşüm bir savaş değil, bir paylaşım olur.
Ama henüz orada değiliz. Henüz tragedyanın içindeyiz.
Ama umut, tragedyanın da ötesindedir.

Kenan GÜLOĞLU


Düzenleyen osmanziya - Bugün Saat 20:39